Astrid de Pauw

Tijdens haar studie autonome beeldende kunst ontwikkelde Astrid de Pauw een voorliefde voor haar kenmerkende manier van tekenen. Lijnen en kleuren worden over elkaar gezet, weggeveegd en weggekrast. Sporen van oude lijnen vormen een startpunt voor nieuwe pogingen de juiste lijn te vangen. In deze benadering onderzoekt Astrid tegengestelde krachten die naast elkaar bestaan; vasthouden versus loslaten, zacht versus hard en droom versus realiteit. Dit voert Astrid door in haar materiaalkeuze. Zacht losse pigmenten vormen een contrast met de harde lijnen van de kroontjespen. Hierdoor ontstaat een bijna onvast beeld waarin de ontstaansgeschiedenis van de tekeningen zichtbaar blijft.

Inspiratie haalt Astrid uit haar nabije omgeving. Snel genomen foto’s met haar telefoon of schetsten gemaakt tijdens gesprekken vormen aanleiding voor nieuw werk. Al tekenend overdenkt zij zo de intermenselijke verhouding, waarin twijfel en bevreemding tot verstilde beelden leidt. De portretten van Astrid de Pauw geven hiermee een intieme blik op haar persoonlijke werkelijkheid.