Elco Verschoof (NL) tracht in zijn werk, de aandacht voor vorm uit zijn eerder werken, nog sterker aan te zetten en zich daar nu eigenlijk puur op te concentreren. Hij onderzocht in eerdere werken herhaling en ook het gebruik van een raster om tot een werk te komen. Ook het gebruik van meer platte kleurvlakken tegenover een monochrome achtergrond kwam vaak terug. Nu zijn deze manieren om tot een beeld te komen, echt het onderwerp geworden. Het zoeken naar minder voor de hand liggende vormen van herhaling, het spelen met diepte en vogelperspectief, zodat het werk meer als een oppervlak wordt ervaren. Dat is voor Verschoof het spel bij het maken en hij hoopt ook bij het kijken voor de toeschouwer. In eerdere series was  motief van de voorstellingen zijn kale berglandschappen met meren. Er zijn geen mensen op te zien, geen wegen of huizen. Zijn metaforische overweging hiervoor is dat het voor hem een nieuw begin is. Een nieuw te ontginnen en te overwinnen gebied. In berglandschappen hebben ziet Verschoof interessante herhalingen, bergen liggen zelf in een superstructuur van een keten. Juist die grotere vorm die opgebouwd is uit kleinere delen of die leidt tot andere beeldelementen boeit hem. Wanneer Verschoof met een nieuw werk begint, overweegt hij nu; hoeveel bergen stop ik in mijn bergketen, hoeveel bergen van hoe hoog leiden tot een meer? Elk oppervlak heeft een formule, een die te achterhalen is, zoals ook in de natuur. www.elcoverschoof.nl