'Astrid de Pauw is het zusje van Aeolus, de god van de wind in de mythologie. ’s Nachts zet zij met een vaart patronen uit. Daarna spint zij wervelend met haar pen gedroomde ruimtes voor de geest. Vluchtige ruimtes die langzaam uitdijen en veranderen. De hoek die je zojuist omging is niet meteen terug te vinden, er openen zich weer nieuwe dimensies die lokken en bekoren. Achter ieder ijl, gedetailleerd getekend wandje of steeg openbaart zich een nieuwe ruimte, of schaduw, soms lijkt zelfs even een tuin op te doemen. Zo schetst zij, zodat er altijd wel ergens zielenrust te vinden is. Voor iedereen. Ook voor de snel getroffen mensfiguren die ze bv in haar reuze serie 1000 monoprints toonde,waarvan er hier een aantal hangen. Voor iedereen is gemoedsrust te vinden. Ze moedigt aan of opent de ruimte, te zoeken, observeren en bewegen. Inzoomend en uitzoomend. Al die mensfiguren zijn ergens, maar waar? De door haarzelf opgelegde tijdsdruk van het monoprinten, maakte dat zelfs het zusje van Aeolus buiten adem kan raken. Zou ze daarom deze gelaagde ruimtes tekenen?

 

Alsjeblieft, nestel je maar in rust of afzondering. Het leven is complex, hou het klein, niet ingewikkeld, zegt ze me in haar informeel, knusse atelier, dat veel weg heeft van het werk dat hier hangt met de doorkijkjes, verhogingen, de inspringende objecten, het gordijn, het licht naar buiten. Tekent ze daarom dit wijds gastvrij gebaar de Drawing Rooms; om de contrasten van verbeelding en realiteit, schoonheid en gruwel, orde en chaos, in onder te brengen?

Hier gaat de tijd langzaam, hier is geen tijd, voor wie wil.'